“Ξημερώματα Δευτέρας 8/7 μπάτσοι μαζί με τις πρυτανικές αρχές εισέβαλαν στο χώρο του Αυτοδιαχειριζόμενου Κυλικείου Ιατρικής και το εκκένωσαν. Μπάτσοι όλων των ειδών για μία ακόμη φορά περικύκλωσαν το ΑΠΘ και εισέβαλαν μέσα στο campus για να αδειάσουν το στέκι, βγάζοντας όλα τα πράγματα έξω στοιβάζοντάς τα σαν να είναι σκουπίδια και ξήλωσαν όλες τις πόρτες του στεκιού.

Προηγήθηκε την Παρασκευή 5/7 η θυροκόλληση έξω από την πόρτα του ΑΚΙ ενός ειδοποιητηρίου από την κοσμητεία της σχολής, όπου μας ζητούσε “να παραδώσουμε (το χώρο) στις αρχές ώστε να χρησιμοποιηθεί σύμφωνα με το νόμο και τις ακαδημαϊκές ανάγκες”. Σε αυτήν την απαίτηση κατέληξαν έπειτα από το αίτημα του “Συλλόγου Φοιτητών Ιατρικής ΑΠΘ” για “άμεση εκκένωση του χώρου”, που στην πραγματικότητα ψηφίστηκε από τους δαπίτες της σχολής. Έτσι λοιπόν η κοσμητεία σε συνεργασία με τους μπάτσους, προέβη στην εκκένωση του στεκιού. Μία κατασταλτική στρατηγική εκκένωσης των καταλήψεων που έχει γίνει “συνηθισμένη” εικόνα πλέον στα ειδησεογραφικά, ειδικότερα τον τελευταίο χρόνο με τις εκκενώσεις των στεκιών μέσα στο ΑΠΘ.

Εμείς ως Noise Disphoria βρήκαμε στέγη στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Ιατρικής, το οποίο καταλήφθηκε το 2016, περίπου 2 χρόνια πριν, έπειτα από την εκκένωση του Βιολογικού, που ως συναυλιακή ομάδα μας δυσκόλεψε αρκετά στο να συνεχίσουμε τη στήριξη της diy μουσικής σκηνής καθώς δεν είχαμε μία σταθερή βάση και ένα σημείο αναφοράς για τη διοργάνωση και το στήσιμο των συναυλιών για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτά τα 2 χρόνια ύπαρξής μας στο ΑΚΙ διοργανώσαμε πάρα πολλές συναυλίες με μπάντες εγχώριες αλλά και απ’το εξωτερικό, bazzar και bar οικονομικής ενίσχυσης αποκτώντας και πάλι τη χαρά να δραστηριοποιούμαστε σε κατειλημμένο χώρο προτάσσοντας την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη, την αυτοδιάθεση, μακριά από λογικές κέρδους και εμπορευματοποίησης όλων των πτυχών της ζωής μας. Καταφέραμε να φτιάξουμε και πάλι ένα χώρο ασφαλή για όλους και όλες μας, περνώντας τις ελάχιστες ελεύθερες ώρες της καθημερινότητάς μας με φίλους, συντρόφισσες, γνωρίζοντας νέο κόσμο, ξεχνώντας για λίγο τα προβλήματά μας πίνοντας μπύρες, γελώντας, καταλήγοντας να συζητάμε, υπό τους ήχους κάποιας diy μπάντας, για τα όνειρά μας, την επιθυμία μας να καταλύσουμε το κράτος και να φτιάξουμε έναν καινουργιο κόσμο αντιιεραρχίας, αλληλεγγύης, αυτοοργάνωσης.